Houbo un tempo no que as pedras tiñan alma. Houbo un tempo no que a rocha traballada pola natureza tiña máis valor que a traballada polo home, porque alí na súa dureza se concentraba o reflexo do divino, do trascendente, ou tal vez, tan só do inexplicable.
A rocha, na súa magnitude, o seu peso e feitío, era en por si un arcano ao que o home primitivo consulta as súas inquedanzas. Entre elas e moi principalmente, a inmortalidade.
Por iso as grandes pedras asócianse a ritos funerarios, sacrificios aos deuses, ou conxuros para obter o dominio sobre o clima e as colleitas.
Se a isto engadimos as caprichosas formas que algunhas delas poden adoptar, as modificacións fisiolóxicas que outras producen, e as lendas que se foron amoreando ao seu redor, poderemos recoñecelas como os antecedentes dos grandes templos de calquera das relixións posteriores.
A pedra simbolizou a alma e os pecados, foi testemuña de peregrinacións e de ausencias amoreada nos milladoiros; foi cama de santos, imaxe de Deus e camiño para se achegar a el.
Así comeza o percorrido en trece capítulos de Saúde, diñeiro e amor para coñecer os ámbitos tradicionalmente máxicos en Galicia.
